سرکشی همیشه در ذات هنر، خودش را پنهان کرده. چرا که هنرمند نمی‌خواهد دنیایی واقعی را همانطور که هست بپذیرد و می‌خواهد با قدرت هنرش دنیایی دیگر را خلق کند. اگر هنرمند چنین حس سرکشی را نداشت؛ شاید به زندگی روزمره تن می‌داد. آتلان این حس سرکشی را با زیباترین شکل ممکنه به ما نشان می‌دهد.
