جشنواره همراه تهران می‌تواند در ابعاد گسترده اجتماعی و نه فقط در حوزه سینمایی پیش‌روی کرده و تاثیرگذار باشد و بسیاری از مردم عادی جامعه احساس کنند که بدون این که فیلمسازی بدانند، می‌توانند فیلم بسازند؛ فیلم‌هایی که می‌تواند بیانگر حساسیت‌ها و تفکرات آنها باشد.
پیروز کلانتری در گفت‌وگو با «پایگاه خبری فیلم کوتاه» ضمن بیان این مطلب گفت: مستندسازی غیرهنری و غیرتخصصی شاخه‌ای است که در سال‌های اخیر و در نتیجه تحولات اجتماعی، توجه بسیاری از جوانان را به خود جلب کرده است. تولید آثار متعدد در این حوزه باعث شده است که چارچوب مستندسازی ما به مستندسازی هنری و حرفه‌ای محدود نشده و اجتماعی‌تر شود؛ نه به این معنا که موضوعات اجتماعی سوژه فیلمسازی قرار بگیرد، بلکه این که فیلمسازی به سطوح مختلف جامعه کشیده شود. این مساله فقط خاص فیلمسازی نیست و در همه شاخه‌های هنری شاهد تولید و عرضه آثار غیرحرفه‌ای هستیم. اگر بخواهیم این قضیه را با متر و معیار حرفه‌ای بررسی کنیم، تولید این تعداد اثر در طول سال غیرطبیعی است؛ اما وقتی با نگاهی اجتماعی به موضوع نزدیک شویم، می‌بینیم که این مساله نمایانگر حضور گسترده و موثر اجتماعی و کار جمعی است و نوعی بیانگری را در خود دارد. بنابراین می‌توان گفت که فیلمسازی مستند خود یک پدیده اجتماعی است. فیلم‌های موبایلی هم از این قاعده مستثنی نبوده و به نوعی نمایانگر حضور فعال اجتماعی‌ هستند.
کلانتری جشنواره همراه تهران را چنین توصیف کرد: این جشنواره در دو بخش، فیلم‌های موبایلی را مورد توجه قرار داده است. بخش اول فیلم‌هایی است که خود مردم توسط موبایل می‌سازند که با دید فیلمسازی به آن نگاه نمی‌شود و فقط نوعی تصویربرداری است. بخش دوم فیلم‌هایی است که در قالب داستانی یا مستند در رابطه با موضوع موبایل توسط فیلمسازان حرفه‌ای ساخته می‌شود.
وی افزود: آنچه در این جشنواره توجه من را به خود جلب کرد، بخش ثبت تصاویر توسط افراد غیرحرفه‌ای بود. به اعتقاد من باید کمی رهاتر به مستندسازی نگاه کنیم و فقط از جنبه اصول و باید و نبایدهای حرفه‌ای با این موضوع طرف نشویم. باید این امکان را فراهم کنیم که آثار متنوع‌تر و نامحدودتری در حوزه مستند توسط ابزارهای مختلف تولید شود و خود را درگیر جنبه‌های تخصصی فیلمسازی نکنیم. البته مستندسازی تخصصی موضوعی است که همیشه وجود داشته و باید در شاخه‌ای جدا مورد بررسی قرار بگیرد و هیچ گونه منافاتی با تولید آثار غیرحرفه‌ای‌ ندارد.
کارگردان مستند تهران، چند درجه ریشتر خاطرنشان کرد: در دو دهه اخیر در ایران فیلمسازی وجه اجتماعی پررنگ‌تری به خود گرفته است. به این ترتیب مردم عادی می‌توانند برای یک بار هم که شده دغدغه‌های خود را به تصویر بکشند و مسایل زندگی خود را در قالب یک اثر هنری بیان کنند؛ بدون این که دغدغه یادگیری اصول حرفه‌ای فیلمسازی را داشته و چشم‌انداز تبدیل شدن به یک فیلمساز حرفه‌ای را برای خود متصور شوند. به این ترتیب، نه تنها جامعه از طریق فیلم‌های مستند به نوعی خودش را بیان می‌کند، بلکه فیلمسازان حرفه‌ای هم افق‌های تازه‌تر و شیوه‌های رهاتر و متفاوت‌تری از فیلمسازی را جدا از جنبه‌های تخصصی آن پیش روی خود می‌بینند. این فیلم‌های موبایلی می‌تواند به فیلمسازان ایده داده و به تولید آثار خلاقانه‌تری منجر شود.
کلانتری تاکید کرد: من با تبدیل کردن کاربران عادی تلفن همراه به فیلمسازانی حرفه‌ای از طریق برگزاری ورک‌شاپ‌ها و برنامه‌های متعدد موافق نیستم و به نظرم این مسیر درست و موثری نیست. فقط کافی است از طریق آموزش‌های ساده و فنی، به ثبت بهتر تصاویر و نمایش قابل‌قبول‌تر ایده‌ها کمک کرد. از سوی دیگر تلاش مسئولین این جشنواره بهتر است در این جهت باشد که حساسیت‌های اجتماعی، روان‌شناسانه و مردم‌شناسانه کاربران تلفن همراه را بیشتر کرده و قابلیت ایده‌پردازی را در آنها تقویت کند تا آنها بتوانند خودشان و شرایط و روابط خودشان را موضوع فیلم قرار بدهند. در مجموع بهتر است اجازه بدهیم که افراد در جایگاه‌های خودشان باقی بمانند و تنها یک قدم جلوتر بروند؛ یعنی از ثبت تک‌پلانی وقایع روزمره و حتی تجربیات توریستی خود، یک اثر قابل بررسی ارایه بدهند.
وی در پایان افزود: از طریق جشنواره‌های موبایلی باید به مردم عادی القا کرد که فعالیتی که به نظر آنها یک کار عادی است و هیچ اهمیتی ندارد، می‌تواند ارزش هنری داشته و موثر واقع شود. جشنواره همراه تهران هم این فضا را فراهم می‌کند که فیلم‌های تهیه شده توسط این افراد، به نمایش درآمده و مورد تحلیل قرار بگیرد. 
اولین جشنواره فیلم و عکس همراه تهران از 4 تا 6 اردیبهشت 92 در تهران و پس از آن در دیگر شهر‌های کشور برگزار می‌شود.