وضعیت سفید به کارگردانی سهیلا گلستانی به کوتاهی یک پلک زدن یادآور خاطره‌ای کوتاه از دوران جنگ است. همزمان با شنیدن صدای آژیر سفید افراد خانواده برای مادربزرگ‌شان تولد می‌گیرند. در این هیاهوی خانوادگی ما آدم‌های مختلف را در لحظات کوتاه می‌بینیم که همگی به خوبی شخصیت‌پردازی شده‌اند، حتی صدای زنی که به دنبال پسر بازیگوشش پله‌ها را دوان دوان پائین می‌آید به ما تصویر کاملی از یک مادر می‌دهد.
در مقابل این پرسش که چه مستندهایی نیاز به پژوهش دارند؟ می‌توان گفت: فرایند پژوهش، تنها شامل آن دسته از مستندهایی می‌شود که قصد مرور، بازخوانی و یا نگرش اکتشافی دارند.
متاسفانه پژوهش و میزان تحقیق برای استفاده در مستندهای ایرانی همواره با اشکالاتی روبرو بوده است. به زبانی دیگر می‌توان گفت، گاه مستندساز در امر پژوهش افراط کرده و به بیراهه می‌رود که این اثرات منفی جبران ناپذیری را به کلیت فیلم وارد می‌آورد.
سینما بیشتر از هر هنر دیگری به موسیقی شباهت دارد. هر دو در زمان گسترش می‌یابند و به ریتم وابسته‌اند و میل وافری به قصه‌گویی و روایت و لحن پردازی دارند. گرچه این در مورد هنری مانند تئاتر هم صادق است؛ اما خب این یادداشت قرار است درباره سینما باشد و انگیزه نگارش آن کمبود ارتباط سینما و سینماگران امروز ما با موسیقی و موزیسین‌هاست.
