علی اکبر قاضی نظام را همچنان به عنوان نویسنده فیلمنامه فیلم تحسین شده نیاز می شناسند. او علاوه بر فیلمنامه نویسی حرفه ای در شوراهای مختلفی حضور داشته و تجربه داوری نیز فراوان داشته است. تدریس فیلمنامه نویسی یکی دیگر از فعالیت های مستمر اوست. در نخستین جشنواره فیلم های کوتاه دینی رویش او به عنوان یکی از سه داور بخش فیلمنامه، آثار را بررسی کرده است.

کیفیت کارهایی را که تاکنون خوانده اید، چگونه ارزیابی می کنید؟
از حدود 400 فیلمنامه ای که به هیات انتخاب سپرده شده بود، 20 اثر برای داوری انتخاب شده است. به نظر من هیات انتخاب کار خود را به درستی انجام داده و از همین رو به ندرت فیلمنامه ای بی ربط به موضوع جشنواره در اختیار هیات داوری این بخش قرار گرفته است.
چه مدت است که خواندن فیلمنامه ها را آغاز کرده اید؟

حدود ده روز قبل فیلمنامه ها به دست داوران رسید.
این مدت کافی است؟
با توجه به تعداد کم فیلمنامه ها برای داوری، ان شاءالله قضاوت درستی خواهیم داشت. خود من سه روز کامل به بررسی فیلمنامه ها پرداختم و همه فیلمنامه ها را کامل تا آخر خوانده ام.
آثار تا چه حد نظر شما را جلب کرده اند؟
کم. چون اصطلاح سینمای دینی در فیلمسازان جوان ما این باور را به وجود آورده که در این مقوله باید به سراغ مکان های مذهبی بروند یا در مورد شفا گرفتن فیلم بسازند و فیلمنامه بنویسند. در حالی که اگر بتوانیم این قضیه را تفهیم کنیم که هر حرف خوبی می تواند سوژه یک فیلم دینی باشد، مطمئن باشید با آثار متفاوت تری به عنوان فیلم های دینی رو به رو خواهیم بود.
این دیدگاه تا چه حد در آثار وجود داشت؟
بسیار کم. با توجه به این که به تازگی بحث سینمای معناگرا در جامعه سینمایی ما باب شده و عده ای به دنبال پرداختن به این مقوله هستند، این حرکت را در فیلمنامه ها و فیلم های کوتاه هم شاهدیم و در شوراهای مختلف تصویب فیلمنامه و جشنواره های مختلف با آن رو به رو بوده ام. ولی اغلب سطحی و شعاری پرداخته اند و کمتر عمق داشته است. استقبال از این موضوع باید به درستی هدایت شود تا به باورهای دینی و اعتقادی ما صدمه ای وارد نشود. بیشتر فیلمسازان ما از شخصیت های ساده برای مورد توجه خداوند بودن استفاده می کنند، در حالی که رحمت خداوند عام است و شامل همه مردم است و انسان هایی با تیپ های مختلف می توانند مورد توجه قرار گیرند. نه تنها در فیلم های کوتاه بلکه حتی در فیلم های سینمایی ما هم چنین نگاهی هست. سطح طبقاتی، تیپ و ظاهر افرادی که قرار است به عنوان شخصیت های مذهبی و خوب نشان داده شود، کلیشه شده است. درحالی که باید بازتر به قضیه نگاه کنیم.
با توجه به این که جشنواره رویش به فیلم های کوتاه می پردازد، از دیدگاه شما بررسی جداگانه فیلمنامه تا چه حد بر وضعیت فیلمنامه در ساخت فیلم کوتاه موثر است؟
اشکالی که در فیلمنامه های فیلم های کوتاه مشاهده می شود به این خاطر است که اکثر نویسندگان خود کارگردانی فیلم را بر عهده دارند و بعضی از مسائلی را که می خواهند در فیلم نشان دهند، در فیلمنامه عنوان نمی کنند. به همین دلیل فیلمنامه هایی که ارائه می شود، اغلب ناقص است و منظور کارگردان را به درستی مشخص نمی کند. اگر سازندگان فیلم کوتاه سراغ داستان هایی از نویسندگان برتر ایران و جهان بروند، نتیجه کارشان بهتر خواهد بود.
در میان فیلمنامه های این جشنواره با نگاه و سبک تازه ای رو به رو شدید؟
در میان آثاری که خواندم، هیچ کدام با سایر نوشته ها تفاوت عمده ای نداشته اند.
برگزاری جشنواره رویش تا چه حد می تواند جریان ساز باشد؟
کشف افراد با استعداد و سپس ایجاد امکان برای آنها می تواند مهمترین دستاورد یک جشنواره فیلم باشد. با برگزاری جشنواره ها امکان مناسبی برای نمایش فیلم های کوتاه به وجود می آید. به این ترتیب که کارگردان ها می توانند فیلم های خود را در معرض قضاوت تماشاگران بگذارند و با واکنش آنها آشنا شوند. دادن امکانات ساخت به فیلمنامه های برتر و کارگردان های فیلم های برگزیده جشنواره کمک موثری به رشد آنها خواهد کرد. ازسوی دیگر سازندگان فیلم کوتاه هم نباید از جشنواره ها تنها به عنوان سکوی پرتاب برای ساخت فیلم بلند استفاده کنند. متاسفانه اغلب فیلمسازان کوتاه ما بعد از یکی دو کار تمایل دارند هرچه زودتر ساخت فیلم بلند را تجربه کنند. در صورتی که این افراد اگر حضور در عرصه فیلم کوتاه را ادامه دهند، می توانند به موفقیت های بیشتر دست یابند. لزوم درنظر گرفتن جایگاهی برای حمایت از این افراد کاملا احساس می شود.
فکر می کنید جشنواره رویش می تواند بستر مناسب برای کشف استعدادها را فراهم کند؟
اگر حوزه هنری که برگزار کننده جشنواره است، از ساخت فیلم کوتاه توسط جوانان حمایت کند و امکانات لازم را در اختیار آنها – بخصوص – سازندگان فیلم های برتر قرار دهد، می توانیم بگوییم که جشنواره این بستر مناسب را ایجاد کرده است. این گونه می توان فیلمسازان را به ساخت فیلم هایی با مضمون دینی تشویق کرد و به تعریف درست و جامعی از سینمای دینی رسید.