لوریس چکناواریان در جلسه نقد و بررسی فیلم «سیزده اکتبر 1937» که مستند پرتره ای درباره خودش است، گفت: به نظر من انسان باید همیشه بخندد، خنده آفتاب زندگی است. من همیشه می‌خندم، به همه چیز می‌خندم؛ البته این خنده به این معنا نیست که من اصلا غمی ندارم!
به گزارش «پایگاه خبری فیلم کوتاه» به نقل از روابط عمومی جشنواره بین المللی سینماحقیقت، جلسه نقد و بررسی فیلم مستند بلند «سیزده اکتبر1937» با حضور «لوریس چکناواریان» رهبر ارکستر و آهنگساز شهیر ایرانی،  «بکتاش آبتین» کارگردان فیلم و «علی اصغر کشانی» مجری و منتقد سینما در حاشیه جشنواره بین المللی سینماحقیقت برگزار شد.
در ابتدای نشست «لوریس چکناواریان» اظهار داشت: من امشب خیلی خوشحالم که در خدمت شما دوستان هستم و بسیار خرسندم از اینکه فیلمی درباره من ساخته شده است؛ به هرحال من خودم را در فیلم دوباره دیدم و با خودم بیشتر آشنا شدم!
این موسیقیدان ادامه داد: ما وقتی حرف می‌زنیم صدای خودمان را نمی‌شنویم؛ این فیلم‌ها باعث می‌شوند ما حرف‌های خودمان را بشنویم، حُسن دیگرش هم این است که متوجه شدیم که چه چیزهایی را باید بگوییم، چه چیزهایی را نه!
بکتاش آبتین هم در ادامه جلسه اظهار داشت: در ابتدا قرار بود که به پیشنهاد تهیه کننده فیلم (موزه سینما)، فیلمی درباره «حسین علیزاده» بسازم که میسر نشد. بعد اتفاق جالبی که افتاد این بود که خیلی از دوستان به من پیشنهاد می‌کردند که پرتره استاد چکناواریان را بسازم، همین تکرارها از سوی آدم‌های مختلف موضوع را برایم جالب کرد و حساس شدم که احتمالاً مسأله‌ای وجود دارد که همه ساخت این مستند را به من پیشنهاد می‌کنند و این‌گونه بود که با استاد قرار گذاشتیم و مقرر شد که کار را شروع کنیم.
این کارگردان در مورد دشواری‌های ساخت مستند پرتره هم گفت: من در مورد آدم‌های زیادی مستند ساخته‌ام، برخی از آن‌ها حتی حاضر نبودند کت‌شان را از تن‌شان بیرون بیاورند؛ اما خوشبختانه کار در مورد چکناواریان اینگونه نبود.
لوریس چکناواریان در ادامه جلسه و با اشاره به اینکه هنرمند همه الهاماتش را از مردم و از اطرافش می‌گیرد، بیان کرد: هنرمند چیزی از خود ندارد و مردم به او همه چیز می‌دهند، پس احساسم این است که با آنها بودن و در کنار آنها زندگی کردن به هنرمند همه چیز می‌دهد. در واقع من از بودن در کنار مردم، فرهنگ و سنت‌های ایرانی همیشه لذت برده‌ام.
چکناواریان در ادامه و در پاسخ به این پرسش مجری که «خود شما با طنزی که در کلام دارید موجب جذابیت بیشتر این پرتره شدید» اظهار داشت: به نظر من انسان باید همیشه بخندد؛ خنده آفتاب زندگی است. من همیشه می‌خندم، به همه چیز می‌خندم؛ البته این خنده به این معنا نیست که من اصلا غمی ندارم؛ غم من در آثارم دیده می‌شود؛ اما به نظرم همیشه باید خندید. انسان نباید به هیچ عنوان خودش را جدی بگیرد، اگر جدی بگیرد سریع‌تر پیر می‌شود!
چکناواریان ادامه داد: امروز خوشحالم که خودم را جدی نگرفتم و خنده‌ام از این بابت است که با شادی در کنار مردم ایران زندگی می‌کنم. خوشحالم که در ایران متولد شدم، همیشه فرهنگ ایران را دوست داشتم و امروز بیش از گذشته‌ها خوشحالم که در ایران و در کنار مردم ماندم.
وی ادامه داد: من در اغلب مواقع تنها هستم و در چهاردیواری خودم زندگی می‌کنم؛ می‌نویسم؛ گوش می‌دهم، نقاشی می‌کشم؛ زیاد اهل رفت و آمد نیستم، اما ترجیح می‌دهم همیشه خندان باشم.
لازم به ذکر است؛ فیلم مستند «13 اکتبر 1937»  با زمان 70 دقیقه، تولید سال 1391 موزه موسیقی است و به زندگی و آثار «لوریس چکناواریان» آهنگساز و رهبر ارکستر برجسته ایرانی می‌پردازد.