دکتر ابراهیم فیاض در جریان نشست‌های جشنواره رویش تاکید کرد این رویداد سینمایی برای پیگیری اهداف خود نیازمند یک آکادمی است.
به گزارش «پایگاه خبری فیلم کوتاه» به نقل از روابط عمومی هفتمین جشنواره فیلم‌های کوتاه دینی رویش، سومین نشست نسبت دین و سینما با حضور حجت‌الاسلام ریاحی، حجت‌الاسلام حسین محمودی، مجتبی راعی و دکتر ابراهیم فیاض شنبه شب 30 مهرماه در هتل پردیسان مشهد، محل استقرار مهمانان و برگزارکنندگان جشنواره رویش برگزار شد.
در ابتدای این نشست راعی به عنوان نخستین سخنران گفت: زمانی که سرگرم تهیه پایان‌نامه دانشگاه بودم به تعدادی از استادانمان گفتم شما فیلمسازان بزرگ غربی را طوری نشان می‌دهید که گویا دست‌نیافتنی هستند و جز راه آنان در سینما راه دیگری نیست و در سایه آن‌ها دانشجو پرپر می‌شود.
او ادامه داد: به این نتیجه رسیده‌ام که در مورد آن فیلمسازان باید بگوییم آن‌ها روحیاتی داشتند و فرم مناسب بیان دیدگاه خود را یافتند و برای همین فیلمساز بزرگ و موفقی شده‌اند. توقع من از استادها این بود بگویند شما هم انسان اید و می‌توانید فرمی برای حرفتان پیدا کنید.
این سینماگر گفت: اعتقاد من این است که آنان برای گفتن حرف‌هایشان فرم‌های مناسب را پیدا کرده‌اند. اگر فیلمساز فرم مناسب بیان دیدگاه خود را پیدا کند آن حرف ماندگار می‌شود. فیلم‌‌های خوبی که ماندگار شده‌‌اند به دلیل وجود همین فرم است.
در ادامه نشست فیاض پیشنهاد خود را به جشنواره رویش چنین مطرح کرد: ما برای موفقیت در حوزه سینمای دینی باید یک نظام معناشناختی داشته باشیم. سینمای ایرانی و اسلامی نیازمند یک آکادمی است که بحث‌های مورد نظر در مورد آن آنجا مطرح شود.
او ادامه داد: پیشنهاد من بعد از جهانی کردن جشنواره و حضور فیلمسازان متعدد در این رویداد سینمایی این است که این جشنواره به واسطه بحث‌های علمی که در آن صورت می‌گیرد، از یک آکادمی برخوردار شود. ما بدون دیدن نشانه‌ها نمی‌توانیم به سینمای اسلامی برسیم. باید نظام نشانه شناختی مولوی و حافظ و فردوسی را پیدا کنیم.
او باتاکید بر این که فضای نشانه‌شناختی سینمای دینی اصلا بسته نیست، گفت: باید نظام‌های نشانه شناختی در ادبیات ما و ادبیات جهان استخراج شود تا در نهایت فرم مورد نظر به دست آید.
حجت‌الاسلام محمودی جلسه را چنین ادامه داد: وقتی سخن از سینما و هنر می‌گوییم، قائم بر یک انسان است. تا انسان خوب تعریف نشود محصول او هم خوب بازشناسی نمی‌شود. انسان دارای سه لایه وجودی، اخلاقی و رفتاری است.
او گفت:‌ دین برای تعالی‌بخشی این سه آمده است. حقیقت آن چیزی ست که باورهای ما باید به آن سمت برود. باور دو گونه است عقلی و قلبی. باور عقلی دانش و باور قلبی ایمان و دیده‌های ماست. سینمای دینی سینمایی ست که انسان را به سمت حقیقت ببرد. ما جز نشانه در عالم نداریم.
حجت‌الاسلام محمودی گفت:‌ سینمایی که ارزش‌های اخلاقی را ترویج می‌دهد سینمای دینی ست و سینمایی که علیه اخلاق فردی، اجتماعی، خانوادگی و سیاسی ست سینمای غیردینی محسوب می‌شود. شریعت هم اهمیت زیای دارد. نمی‌توان به این دلیل که نگویند اثری شعاری ست حجاب را نشان نداد. مگر قرآن مستقیم نمی‌گوید؟ این‌ها شعار است؟
او با اشاره به مقطعی که حافظ در آن زیسته گفت:‌ با وجود این که حافظ در شرایط سختی زندگی می‌کرد، هیچ نشانی از زشتی در غزل‌های او نیست. او ناهنجاری‌های جامعه خود را طوری تصویر کرد که 700 سال زنده است. این کار را در ادبیات عرفانی انجام دادند و این ایده مهمی ست که می‌تواند به جای پیروی از غرب مورد استفاده سینماگران قرار بگیرد.
سینماگر خوب در ایران به کسی اطلاق می شود که بهتر فیلم‌های غربی و هالیوود را بشناسد .این درست نیست. به جای این که به تقلید بهتر از غرب بپردازیم الگوی جدیدی را معرفی کنیم و بگوییم می‌توانیم شکل جدیدی از سینما تعریف کنیم که با مباحث دینی ما منطبق باشد.
راعی در پایان جلسه در پاسخ به سوال یکی از حاضران در مورد رک‌گویی در سینما گفت: صریح گویی در سینما غلط است، زیرا هدف ما بیان مسئله مورد نظر به واسطه فرم است. کار فرم این است که معنا را در ذهن و روح بیننده آرام آرام رشد دهد تا جایی که شکوفا شود و تماشاگر بگوید این اوج فیلم است. تمام لذت فیلم دیدن این است که معنا کشف شود. اگر با صراحت گفته شود مانند افسونی ست که یک دفعه باطل می‌شود.