هوشمند ورعی فیلمساز فیلم کوتاه درباره نامه جواد شمقدری معاون امور سینمایی و سمعی و بصری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به شفیع آقامحمدیان مدیرعامل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی مبنی بر «تشکیل شورای بررسی آثار کوتاه و مستند برای ارسال به جشنواره‌های جهانی» نامه‌ای با عنوان «گوشت قربانی سیری چند؟!» نوشت.

در متن این نامه آمده است:

جناب آقای شمقدری عزیز، من هوشمند ورعی فرزند انقلابم، فرزند جنگم متعلق به خطه غرب ایران هستم و با گوشت و پوست و خون جنگ را لمس کرده‌ام. آوار آوارخانه سوخته پدربزرگ و غیبت‌های مکرر پدر را نیز هرگز از خاطرم نرفته که چگونه دوستانم با پدران‌شان به مدرسه می‌آمدند و من از مادرم یاد گرفته بودم که پدرم باید جبهه باشد تا ایران باشد تا اسلام باشد تا من باشم تا تو باشی تا ما باشیم!
اینها که گفتم نبش قبر نبود، بیان من بمیریم تو بمیری هم نبود، رجز و افتخار و سیاهه اعمال فروختن هم نبود. این‌ها را برای این به خاطر محترمتان آوردم که بدانید نه از شهر شاماتم که وقتی علی ضربت خورد، دندان به حیرت گزیدند که مگر علی نماز هم می‌خواند نه از طایفه ابا کوفه‌ام که ید طولایی در پدر فروشی و فرزندفروشی آل‌عبا داشتند و نه از سینه‌چاکان طلحه و زبیرم که چاه‌های ربذه و قرآن ناطق را فروختند به جملی چارپا و بی‌جهاز!
اگر ناراحتم و غمگین، اگر عصبانیم و رنجور، اگر بیمناکم و مهجور، برای اینکه نیک می‌دانم شکستن اعضای اعتماد و کاشتن درختان التهاب چه عواقب سنگین و چه هزینه‌های کمرشکنی را برای نظام و انقلاب و مردم به بار می‌آورد.
شما خود را فردی انقلابی می‌دانید، خود را متدین و مؤمن به آرمان‌های انقلاب می‌دانید. من نیز اینگونه‌ام جالب اینکه من از شما خود را بیشتر و بهتر هم انقلابی می‌بینم هم متعهدتر هم دلسوزتر! دلیلش هم برای خودم محترم است اما به هر حال این انقلاب این نظام و این مردم خاطرخواه و دلسوخته فراوان دارد.
بگذریم! اما هرچه باشد و هرچه باشیم اکنون زمان کوبیدن بر طبل‌های غوغاسالاری، ماجراجویی‌های مدیریتی و توهم‌آفرینی برای عده‌ای دشمن ورشکسته داخلی و خارجی که منتظر تلنگری حتی کوچک بوده تا از کاه، کوه ساخته، نبوده و نیست و نخواهد هم بود!
اگر بعضی‌ها گدا گرافی کردند، اگر بعضی‌ها کردگرافی کردند، اگر بعضی‌ها سیاه‌گرافی کردند، اگر بعضی‌ها کشور فروشی کردند، اگر بعضی‌ها رفتند و نیامدند، اگر بعضی‌ها خودی بودند و نخودی از آب درآمدند و اگر خیلی از اگرها را کاشتیم و سبز نشد، به من و خیل عظیم فیلمسازان کوتاه‌ساز و مستندسازان فرهیخته و شریف این مملکت هیچ دخل و تصرف و ربطی ندارد!!!
قرار نیست به خاطر گنه‌کاری عده‌ای در بلخ و کن و ونیز و برلین و اَلَخ و مَلَخ، ما تاوان پس بدهیم!؟
آیا اتخاذ این نوع دیالکتیک و مواجهه بی‌تفکر و پرمخاطره از جانب شما تبعات و دیدگاه‌های منفی بسیاری را برای وزارت محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی جناب دکتر محمود احمدی‌نژاد به بار نخواهد آورد؟!
آیا وظیفه شما به عوان معاونت سینمایی بسط و گسترش فضای اعتماد و ارتباط مابین هنرمندان و دولتی‌ها نمی‌باشد؟
آیا وظیفه شما به عنوان معاونت سینمایی جلوگیری از دلزدگی هنرمندان این مرز و بوم و ایجاد فضای پاک و به دور از تشنج جهت کار شرافتمندانه هنرمندان نمی‌باشد؟ یا اینکه هر روزه روز با ابداع یک قانون من‌درآوردی سعی در دیکته هژمونی‌طلبی خود بر مسند معاونت سینمایی داشته و به نحوی از انحا فضای قیل و قال را بر اتمسفر آرامش و احترام متقابل تریح می‌دهید؟!
و از همه مهم‌تر برای اتخاذ چنین تصمیمی نیاز به کار کارشناسی نبوده و یا اینکه شما برادر محترم نمی‌توانستید به جای ایجاد فضای تلخ و عبوس بی‌اعتمادی و بدبینی توأم با حس آمریت با مفاهمه و یک‌دلی و سعه صدر بزرگان و نام‌آوران کوتاه‌ساز و مستندساز را به دفتر کار خود دعوت کنید و قبل از رسانه‌ای شدن چنین موضوع مهم و عقبه‌داری نظرات و پیشنهادات و انتقادات کارشناسان خبره و حرفه‌ای فیلم کوتاه و مستند را جویا می‌شدید؟!
مردی در راه بازگشت امام حسن (ع) پس از صلح معاویه بدون توجه به حال و مقام آن بزرگوار پرسید: فاصله بین زمین و آسمان چقدر است؟! حسن بن علی (ع) لبخندی زد و به آسمان نگریست و گفت: به اندازه آه یک مظلوم!
جناب شمقدری تر و خشک را با هم سوزاندن توهین مستقیمی بود به اصحاب شریف و صبور مستندساز و کوتاه‌ساز. شما نیز خواهید رفت همچنانکه قبل از شما جعفری‌جلوه‌ها رفتند اما رفتن داریم تا رفتن!
سر پل صراط از شما نمی‌پرسند شمقدری تو معاونت سینمایی بودی یا کارگردان سینما! از شما خواهند پرسید شمقدری گوشت قربانی سیری چند؟!
ان تنصروا الله ینصرکم و یثبت اقدامکم