عاشقانه‌ای تلخ، اما مفرح!

نیما عباس‌پور
فیلم‌های کوتاه عموما در جذب مخاطب دچار مشکل هستند، چرا که یا ناشیانه ساخته شده‌اند و ایده خوب‌شان را هدر داده‌اند، یا این که اساسا فاقد جذابیت‌اند و به مذاق مخاطب خود (هر چند اندک) خوش نمی‌آیند.
این که می‌گویم تماشاگر اندک از این جهت است که متاسفانه فیلم‌های کوتاه فارغ از خوب یا بد بودن‌شان امکان نمایش ندارند و از آن چه حق هر هنرمندی است یعنی عرضه اثر به مخاطب و در معرض قضاوت قرار دادن آن که همان فرصت دیده شدنش است، محروم هستند. در نتیجه تنها تماشاگر فیلم‌های کوتاه همان افراد حاضر و شرکت کننده در جشنواره‌های فیلم کوتاه و هفته فیلم‌ها باقی می‌مانند، که خب اندک‌اند.
خیلی از فیلم‌های کوتاه در اصل حاصل و البته اسیر تلقی غلط سازندگان خود از فیلم کوتاه و تعریف مخاطب و ادعاها و اداهای روشنفکرانه هستند. بسیاری از این فیلمسازان با این ادعا فیلم کوتاه ساخته و می‌سازند که حرف و پیامی برای گفتن داشته و دارند و می‌خواهند از این راه آن را بیان کنند. این در حالی‌ست که بی‌تعارف خیلی از آنها حرفی برای گفتن ندارند، در نتیجه فیلم‌های این دست فیلمسازان همگی شعاری و سطحی هستند. این فیلمسازان اگر داستانی مناسب با درونمایه خوبی انتخاب کنند زودتر به هدف خود خواهند رسید.
با این وجود هر از گاهی میان فیلم‌های کوتاه، فیلمی از راه می‌رسد و تماشاگر خود را غافلگیر می‌کند. این اتفاق سال گذشته با تالار عروسی بوف کور افتاد. فیلم فرشید اخلاقی‌پور که ترکیبی از فوتورمان و انیمیشن است، فیلمی مفرح و دلنشین است که در مدت زمان دوازده دقیقه‌ای خود حسابی بیننده را سرگرم می‌کند و لبخند بر لبان او می‌نشاند و این در حیطه فیلم کوتاه چیز کمی نیست، به خصوص در رابطه با این فیلم که مانند بسیاری از کمدی‌های بزرگ و موفق سینما، زیرمتن تلخی دارد که خب البته ممکن است از دید خیلی‌ها که به این فیلم و فیلم‌های دیگر سطحی نگاه می‌کنند پنهان بماند.
فیلم در اصل عاشقانه‌ای تلخ است که آگاهانه توسط فیلمساز به مدد ایده‌های بکرش، زهرش گرفته شده است. اخلاقی‌پور با گنجاندن شوخی‌های مختلف و خلق فضایی همانند داستان‌های مصور با کمک انیمیشن، داستان عشق ناکام و دردناک مرد جوانی را روایت می‌کند که با این که دو بار فرصت پیدا می‌کند تا عشق خود را به دختر مورد علاقه‌اش ابراز کند، هر بار دچار هراس و تردید می‌شود و به فردایی موکول می‌کند که دیگر وجود ندارد. فیلم به ما گوشزد می‌کند که باید قدر لحظه‌ها را بدانیم چرا که شاید اجل فرصتی برایمان نگذارد.
امیدوارم فرصتی پیش بیاید و همه علاقه‌مندان سینما بتوانند تالار عروسی بوف کور را ببینند و دوازده دقیقه شاد را سپری کنند. فرشید اخلاقی‌پور که سابقه تدریس در انجمن سینمای جوانان ایران را نیز دارد، کاری کرده کارستان. او توانسته فیلم کوتاه موفقی در ژانری خاص (در اینجا کمدی) بسازد و این سخت‌ترین کاری ست که یک فیلمساز فیلم کوتاه می‌تواند انجام دهد.
شما زمانی که فیلمی در ژانری همچون کمدی می‌سازید، قدم در راه سختی گذاشته‌اید، چرا که با توقع بیننده طرف هستید که اینجا همان خندیدن است. در حقیقت در ژانر کمدی موفقیت یک فیلم یا عدم موفقیت آن را با برآورده شدن همین توقع تماشاگر می‌سنجند. تالار عروسی بوف کور از این آزمون سربلند بیرون آمده و باید به فیلمسازش یک دست مریزاد گفت و امیدوار بود که فیلمسازی که چنین اثر دلنشینی می‌سازد و در طول سال موفقیت‌هایی نظیر دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فجر را به دست می‌آورد، بتواند فیلم بعدی خود را به سهولت و با آرامش خاطر بدون هیچ دغدغه‌ای بسازد. هر چند که تجربه و شرایط عجیب و غریب تولید فیلم کوتاه در اینجا خلاف این را ثابت کرده و نباید زیاد خوشبین بود. نه ... به هیچ وجه نباید بود!