مخاطب‌های عزیز؛ امروز «پایگاه خبری فیلم کوتاه» پنج ساله شد. در این پنج سال همه چیز عالی بود.
مراکز دولتی مرتبط طبق بودجه فرهنگی تصویب و تعریف شده برای حمایت از رسانه‌های مستقل، همواره حامی ما بودند.
اساتید و پیشکسوتان محترم این عرصه حتی یک روز ما را از راهنمایی‌ها و مقالات‌شان بی‌بهره نگذاشتند.
در این پنج سال هیچ جشنواره و مدیری خدایی‌ناکرده پول ما را نخورده و کوچک‌ترین حقی از ما تضعیف نکرده است.
اصناف نیز همیشه قدردان حمایت‌های خبری ما بوده‌اند و در تمام مجامع عمومی‌شان از ما به نیکی یاد ‌کرده‌اند.
ما به مراسم افتتاحیه و اختتامیه تمام جشنواره‌ها و جشن‌های سینمایی دعوت می‌شویم و همیشه در ردیف‌های جلویی سالن صندلی رزرو داریم.
تمام فیلمسازان شهرستانی و مدیرهای نهادها و انجمن‌های سینمایی نقاط دورافتاده کشور برای پوشش اخبار فعالیت‌هایشان ماهانه پول به حساب ما می‌ریزند.
البته قیمت انتشار خبرها و گفت‌وگوهای مختلف، متفاوت است. مثلا اگر بفهمیم جریانی ماهیت نهادهای مهم سینمای مستند و فیلم کوتاه کشور را زیرسوال برده از این اتفاق بیشترین بهره را می‌بریم و با مدیرهای مختلف تماس می‌گیریم و انتشار گفت‌وگوهای مرتبط را به مزایده می‌گذاریم.
خب فکر می‌کنیم لازم نیست یادآوری کنیم حمایت از ماهیت نهادهای مرتبط با سینمای مستند و فیلم کوتاه خرج دارد و ما هم که نمی‌توانیم همین‌طور مجانی از جیب‌مان خرج کنیم و به تلفن همراه تک‌تک مدیرهای نهادهای سینمایی شهرستان‌های مختلف زنگ بزنیم و نظرشان را درباره تصمیم‌گیری یک‌جانبه‌ی پایتخت‌نشینانی که خودمان باشیم، بپرسیم!
بله! همه این‌ها خرج دارد و چه کسی پیدا می‌شود که در این روزگار دو-دو تا چهارتا از یک، یک ناقابل بگذرد و به فکر فرهنگ کشورش باشد؟!
پس ما برای تک‌تک گفت‌وگوهای مدیرهای شهرهای دور و نزدیک، بسته به حجم گفت‌وگو قیمت تعیین می‌کنیم که جای شما خالی بسیار به صرفه است.
اگر شما فکر کردید که ما نگران قبض تلفن راه دور این ماه هستیم کاملا در اشتباهید چون آن‌قدر برای این گفت‌وگوها پول به حساب جاری‌مان واریز شده که تا نوادگان‌مان هم دیگر مشکل مالی نخواهند داشت!
همان‌ط‌ور که می‌دانید ما به عنوان رسانه مستقل اصلا تحت فشار نیستیم و اصلا این طور نیست که مثلا اگر بنویسیم بالای چشم کارمند فلان مرکز دولتی ابرو است یا  زبان‌مان لال ایشان دارند حق را ناحق می‌کنند و کارد را به استخوان فیلمسازان رسانده‌اند، مدیر آن مجموعه از ما کینه‌ای به دل بگیرد و پیغام تهدیدآمیز روان کند و قراردادمان را روی هوا بدهد و آگهی‌هایش را به ما قطع کند و یا خدا به دور دیگر حتی ما را برای کنفرانس‌های مطبوعاتی سازمانش هم دعوت نکند!
خدا را شکر تا ما خبر می‌زنیم و آقایان متوجه می‌شوند دردی هست یا حق و ناحقی شده؛ ضمن فرستادن ایمیل تشکر از این وظیفه‌شناسی ما و رعایت اخلاق رسانه‌ای، چنان درصدد احقاق حق فیلمسازان بر می‌آیند که ما انگشت حیرت به دهان می‌گزیم و مالامال از احساس شعف می‌شویم.
و اما در این پنج سال تمام خبرگزاری‌های دولتی و روزنامه‌ها و مجله‌ها اخبار ما را با ذکر منبع کار کرده‌اند. چون آنها که کار مطبوعات می‌کنند می‌دانند «ذکر منبع» و امانت‌داری و اخلاق‌مداری واجب است.
همکاران مطبوعاتی آن‌قدر به ما لطف دارند که به محض اینکه در جشنواره‌ای به سمتی منصوب می‌شوند، اولین تماس را با می‌گیرند.
آنها به جای آگهی دادن به صفحات لایی نشریات زرد که در ترمینال‌های اتوبوس جنوب و شمال شهر همراه با بسته‌های کیک و ساندیس به زور به مردم فروخته می‌شوند، به ما آگهی می‌دهند؛ تا هم رسانه مستقل ما را برای سرپا نگه داشتن کمک کنند و هم اخبار و فراخوان جشنواره‌شان به اطلاع تمام فیلمسازان سراسر ایران برسد.
خلاصه ما اولین رسانه‌ای هستیم که دوستان فیلمساز هم برای انتشار آگهی‌های شرکت‌ها و آموزشگاه‌های سینمایی‌شان با ما تماس می‌گیرند.
آنهایی که پنج سال مخاطب ما بوده‌اند و برای اولین‌بار اخبار فعالیت‌های فیلمسازی‌شان در «پایگاه خبری فیلم کوتاه» منتشر شده، اصولا حس نوستالژیکی به ما دارند.
این‌ها را خودشان هر وقت که برای تمدید آگهی‌هایشان با ما تماس می‌گیرند، می‌گویند.
تعریف از خود نباشد! اما این را هم می‌گویند که هنوز به یاد دارند که پیش از «پایگاه خبری فیلم کوتاه» هیچ رسانه آن‌لاین یا مکتوبی حاضر نبود اخبار فعالیت‌هایشان را به این صورت منتشر کند و انتشار اخبارشان در «پایگاه خبری فیلم کوتاه» باعث شد که نام‌شان به یاد بیاید و تلنگری بشود در ذهن دیگر همکاران مطبوعاتی تا زنگ بزنند و شماره تماس‌شان را برای پر کردن ستون یا صفحه‌ای از ما بگیرند.
در این پنج سال هیچکس به خاطر زن بودن و بی‌پشتوانه بودن کوچک‌ترین آزاری به ما نرسانده است.
ما در آسایش کامل پنج سال است که «پایگاه خبری فیلم کوتاه» را به روز نگه داشته‌ایم.
الان که داریم در دفتر مدرن‌مان، که در یکی از برج‌های معروف تهران است این یادداشت را برای شما مخاطب‌های عزیزمان می‌نویسیم؛ مستخدم‌‌ها مدام سبدهای گل اهدایی به مناسبت سالگرد را دور میز کارمان می‌چینند.
اما راستش نمی‌دانیم باید با این همه سبد گل چه کنیم؛ پس لطفا دیگر برای ما گل نفرستید!

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم                  از بد حادثه اینجا به پناه آمده‌ایم
رهرو منزل عشقیم و ز سر حد عدم                 تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‌ایم

دهم مهرماه سال 1388
خواهران ریاحی