اگرمن چندباردیگر نیز زندگی کنم، مطمئنا یکی از مشاغلی که هرگز سراغ آن نخواهم رفت «قضاوت» خواهد بود. چراکه فکر می کنم بس دشوار و پیچیده است.

تابه حال دو بار پذیرفته ام که عضو هیئت انتخاب جشنواره فیلم کوتاه شوم،(به ناچار)هربار خود را راضی کرده ام که این قضاوت نیست، بلکه تنها انتخاب است. در این دو دوره نزدیک به چهارهزار فیلم مورد بازبینی هیئت انتخاب از جمله من قرار گرفت.انتخاب تنها پنج درصد از این فیلم ها کاری بود که باید انجام می شد. در مسیر تماشای این حجم فیلم کوتاه که موضوعاتی بسیار متنوع و متفاوت داشتند،می شد خاصیت های فیلم کوتاه راحس کرد و فارغ از هر تعریف کلامی به چه بودن آن پی برد. تنوع بسیار زیادی که،چه ازبابت سوژه و چه از بابت جسارتی که فیلم سازفیلم کوتاه می تواندداشته باشد، نشان ازامیدهایی است که حکایت از پیشرفت زبان تصویر می کند.جسارتی که برخی فیلم سازان فیلم بلند سینمایی به دلیل مسائلی نظیرگیشه و بسیاری بیماری های دیگرسینمای حرفه ای دراین سرزمین یا نمی توانند به کارگیرند یا ازاساس فراموشش می کنند.

فیلم طوفان سنجاقک(شهرام مکری) نمونه خوب و قابل قبولی ازجسارت در به کارگیری زبان تصویر در فیلم کوتاه است.

برای من ملاک انتخاب پنج درصد از آن همه فیلم، اشرافی بود که سازنده به سوژه و چگونگی پرداختن به آن داشت، به عبارت دیگر فیلم، حتی دربی تعریفی و بی قالبی فیلم کوتاه ناچار به رعایت ضوابطی است که در ارتباط بامخاطب شکل می گیرد.

البته همیشه برسر سلیقه ای بودن انتخاب ها صحبت شده است، می دانیم که ترکیب هیئت انتخاب جشنواره ها بر اساس یک تعریف کارشناسانه صورت می گیرد که البته به جهت گیری و سیاست جشنواره نیز ارتباط دارد.

درپایان ازتمام فیلم سازان این چهار هزارفیلم برای کوششی که انجام دادند تا هریک گوشه ای ازاین دوره را به تصویربکشند ،سپاسگذاری می کنم، چراکه بعضی ازاین فیلم ها اسناد خوبی برای ثبت در تاریخ هستند، به عبارت دیگر سال ها بعد می توان باتماشای این فیلم ها به تعریف صادقانه تری از دوره ای که این فیلم ها در آن ساخته شده اند رسید.در دوره ای که فیلم بلند به دلایل ذکرشده، شایدتوان به تصویرکشیدن واقعیت های جامعه را نداشته باشد.