آلبرت مایسلز، مستندساز پرآوازه و از پیشگامان مکتب «سینمای سرراست» در 81 سالگی نیز مانند جوانی به کارهای آینده خود فکر می‌کند.
به گزارش «پایگاه خبری فیلم کوتاه» او در گفت‌وگویی جدید با روزنامه گاردین می‌گوید دیدگاه شاعرانه کارگردان، گمشده سینمای امروز است.
او که در دهه 1950 در کنار برادرش دیوید و افرادی مانند ریچارد لیکاک می‌کوشید نزدیک‌ترین ارتباط را میان مستندسازی و واقعیت برقرار کند و حاصل آن کوشش‌ها در قالب مکتب «سینما سرراست» تبلور یافت، همچنان از نظرات سال‌های دورش دفاع می‌کند.
او که در حال حاضر در نیویورک زندگی می‌کند، چهار پروژه مستند جدید را در شرکتش پی‌گیری می‌کند.
او همچنان شیفته ثبت کردن تصاویر کوتاه از زندگی روزمره است، اما با دیدی شاعرانه: «فکر می‌کنم اورسن ولز خیلی خوب گفت که چشم آدم پشت لنز باید چشم یک شاعر باشد. هیچ هدف آگاهانه‌ای در ورای یک شعر وجود ندارد و با این حال با خواندن آن به چیزی زیبا و پرمفهوم می‌رسید».
او که همواره علاقه خاصی داشته تا در آثارش به انسان‌ها بپردازد، همچنان کشف حقیقت را مهم‌ترین هدف خود می‌داند: «من به عنوان یک مستندساز، با خوشحالی تقدیر و ایمانم را در واقعیت قرار داده‌ام. این روش من برای تبدیل دنیا به جایی بهتر است».
از مهم‌ترین فیلم‌های مایسلز که بیش از 40 سال است به مستندسازی اشتغال دارد، می‌توان به فروشنده (1968)، به من جان‌پناه بده (1970) و باغ‌های خاکستری (1976) اشاره کرد.