فیلم سینمایی باز هم سیب داری؟ اولین فیلم بلند بایرام فضلی روز گذشته۲۶ فروردین توسط کانون فیلم اشراق با همکاری خانه هنرمندان ایران به نمایش درآمد.
به گزارش «پایگاه خبری فیلم کوتاه» پس از نمایش فیلم جلسه نقد و بررسی با حضور بایرام فضلی (کارگردان)، ذبیح افشار (بازیگر)، لیلا موسوی (بازیگر و چهره‌پرداز)، علیرضا باباقربان (آهنگساز) برگزار شد.
بایرام فضلی درباره روایت فیلم اظهار داشت: در این فیلم روایت شرقی مدنظرمان بود و درام هالیوودی را مدنظر نداشتیم. یک روایت شرقی مثل قصه‌های مادربزرگ‌ها یا مثل هزار و یک شب. ما می‌خواستیم مشابه قصه ای مثل هزار و یک شب را در سینما تجربه کنیم.
در ادامه جلسه ذبیح افشار بازیگر این فیلم در مورد رودررویی با نقشش در این اثر بیان داشت: برخوردی که من در این فیلم با نقشم داشتم برمی‌گردد به تجاربم در تئاتر. من تحصیل کرده رشته تئاتر هستم و چندین سال در این زمینه فعالیت داشته‌ام. در این فیلم طی بحث‌هایی که با کارگردان داشتم و تحلیل نقشم، به این نتیجه رسیدم که بیشتر با آدمی فیزیکی و بیرونی که آنچنان دارای تفکر نیست روبرو هستم. بنابراین در هر اپیزود بر اساس موقعیت و غرایزم پیش
می‌رفتم. در قصه مرد از جایی که با زن آشنا می‌شود، دیگر زن راهبر اوست و بیشتر کارهای فیزیکی انجام می‌دهد. بنابراین برای بازی در این نقش من روی فیزیک تکیه داشتم.
لیلا موسوی بازیگر زن این فیلم نیز با اشاره به این نکته که باز هم سیب داری؟ اولین تجربه سینمایی‌اش است گفت: من فارغ التحصیل تئاتر هستم و این فیلم اولین فیلم بلندی است که در آن بازی داشته‌ام. این کار سختی‌های زیادی داشت و این سختی‌ها برای من خیلی لذت بخش بود. زن این فیلم علاوه بر اینکه یک زن عادی است یک ویژگی سمبلیک هم داشت.
علیرضا بابا قربان درباره ساخت موسیقی این اثر توضیح داد: چون این کار در یک موقعیت بی‌زمان و بی‌مکان می‌گذشت سعی کردم موسیقی تداعی کننده هیچ زمان و مکانی نباشد. و سعی شد یک موسیقی بی‌طرف که در کار دخالتی نداشته باشد و فقط تاثیرهای کوچک حسی بگذارد ساخته شود.
در پایان بایرام فضلی با اشاره به این موضوع که در بخشی از فیلم گوشه چشمی به داستان «حسن کچل» داشته است گفت: فیلم من پیش از حضور در جشنواره درجه 2 فجر در جشنواره ونیز حضور داشت و در آن جشنواره به من می‌گفتند که فیلمم کپی فیلم مدمکس است. من آن فیلم را ندیده بود و بعدا که آن فیلم را دیدم به آنها گفتم که فیلم من بیشتر تحت تاثیر داستان «حسن کچل» است و من در این فیلم بدون اشاره به هیچ سیاست و حکومتی داستان مردم را تعریف کردم.