مرضیه ریاحی
جشنواره فیلم کوتاه تهران طی برگزاری بیست و دو دوره، جایگاه ویژه ای در میان فیلمسازان ایرانی پیدا کرده است.
شاید مهمترین دلیلش برگزاری مداوم باشد، البته تنوع پذیرش آثار (داستانی،مستند ، انیمیشن،تجربی،نماهنگ) هم خود دلیلی بر توجه به این جشنواره است.
چنانچه خیلی از فیلمسازان این عرصه جشنواره فیلم کوتاه تهران را با جشنواره فیلم فجر مقایسه می کنند و معتقدند از همان اهمیت و اعتبار برخوردار است. هر چند که هنوز خیلی از همان فیلمسازان علاقه مندند که فیلم شان در یک سانس و یک سالن دور از مرکز هم که شده در جشنواره فیلم فجر به نمایش در بیاید.
فیلم کوتاه در ایران هنوز جایگاه درستش را پیدا نکرده است.اصطلاحی مانند «سینماگران آینده» که این روزها در مورد این حیطه بسیار باب شده است، نشان از این تفکر دارد که فیلمسازان، فیلم کوتاه را پلی به سوی سینمای حرفه ای می دانند و متاسفانه همین تفکر امسال در خیلی از فیلم های به نمایش در آمده در جشنواره فیلم کوتاه تهران نمود پیدا کرده بود.
فیلم هایی بیش از اندازه بلند، با ساختار تلویزیونی و فرم گرا که حسرت فیلم بلند از پلان به پلانشان پیدا بود.
قطعا به جز بازگردانده نشدن سرمایه، امکان محدود نمایش یکی از مهمترین دلایل این طرز تفکر است و به خاطر همین دلایل است که جشنواره هایی مانند جشنواره فیلم کوتاه تهران در میان فیلمسازان این چنین اهمیت می یابند.
جشنواره فیلم کوتاه تهران بیش از آنچه به خاطر برگزاری در پایتخت،داورهای شناخته شده سینمای حرفه ای، جوایز نقدی چند هزار دلاری بخش معناگرا و... اهمیت داشته باشد، به خاطر مهلتی برای نمایش فیلم ها در یک جشنواره شناخته شده ایرانی اهمیت دارد.
چون به استثنای جشنواره های موضوعی و تخصصی با یک حساب سر انگشتی بیش از 30 تا جشنواره فیلم کوتاه اینچنینی در سراسر دنیا وجود دارد.
و همین مهلت نمایش آثار در میان فیلمسازان چنان ارزش یافته است که بدست آوردنش را مانند رویایی دور از دسترس در سر می پرورانند.
و شاید همین تحقق نیافتن رویاهاست که در خیلی از موارد باعث کینه توزی ها می شود.جشنواره فیلم کوتاه تهران مانند هر جشنواره ای امکان نمایش  آثار محدودی را دارد و آثار انتخابی لزوما بهترین ها نیستند.همان طور که تمام برگزیدگان بهترین ها نبودند.
مسلم است که فیلمسازان بر در مانده می توانند آثارشان را در جشنواره های بی شمار و رو به افزون فیلم کوتاه سراسر جهان به نمایش بگذارند.
قطعا تمسخر فیلم های دیگران از دقایق آغازین چاره کار نیست. شاید دست و سوت زدن بی دلیل در اوایل یک فیلم بخشی از انرژی های پنهان شما را تخلیه کند، اما چیزی از دارایی های فیلم نمی کاهد.
فکر می کنم اگر قرار باشد بدترین تماشاگران سال را انتخاب کنند،امسال تماشاگران کم حوصله جشنواره فیلم کوتاه تهران اول شوند.تماشاگرانی که تنها تفاوتشان با تماشاگر نماهای مسابقات فوتبال این بود که قبل از خروج از سالن سینما صندلی ها را خرد نمی کردند!