

در این مستند استفاده فراوان و ساختاری از فیلم های آرشیوی جلب نظر می کند و به نظر می رسد انرژی فراوانی صرف یافتن این فیلم ها شده و در غیر این صورت مستندی با نام پرونده هیلیاس در کار نبود:«این پرونده از ابتدا تا پایان حدود سه سال زمان برده بود و کلیه منابع آرشورد نیاز، گزارش هایی بود که شبکه های مختلف تلویزیون دولتی انگلیس(BBC) در طول این سه سال پخش کرده بودند. دسترسی به این آرشیو بدون درخواست رسمی امکان پذیر نبود و به تجربه می دانستیم اولا تهیه این تصاویر از BBC بسیار گران قیمت است و ثانیاً چون محتوای این پرونده برای آنها یک اتفاق داخلی است، حاضر به فروش این منابع به خارجی ها نمی شوند.سفارت ایران در انگلیس و مرکز اسلامی لندن هم نتوانستند کمکی به ما بکنند و با اتکا به توانایی اندک خودمان و صرف بودجه و زمان ۱۰ قسمت از مجموعه این تصاویر را به دست آوردیم». فارسی درباره روشی که فیلم های آرشیوی را به دست آورده می گوید که زود است درباره اش حرف بزند.
اما به جز تصاویر آرشیوی، بخشی از ماجراها از طریق تصاویر بازسازی شده به نمایش درمی آیند: «بزرگترین مشکل فیلم هایی مثل پرونده هیلیاس، رسیدن به تصاویر و لحنی یکدست در طول اثر است. تهیه تصویر توسط هر فیلمبردار، متناسب با محتوا و شکل کلی اثر، شبیه نوشتن و یا حتی لحن سخن گفتن افراد مختلف است. مشکل است که بتوان برای ساخت چنین فیلم هایی به تصویرهای یکدست دست یافت تا حاصل کار دچار آشفتگی در زمینه نوع حرکت های دوربین، اندازه نما و حتی رنگ و جنس تصویر نشود. ما هم ناچار به بازسازی برخی موقعیت ها بودیم؛ تصاویری که یا به آنها دسترسی نداشتیم یا چون متعلق به کشوری دیگر بود، به لحاظ ممیزی قابل نمایش نبود و باید تصاویر جایگزین تهیه می کردیم. تصویرها باید طوری آماده می شد که هنگام تدوین کنار تصاویر اصلی کلیت فیلم را خدشه دار نمی کرد. خوشبختانه با اتکا به تجربه های قبلی در حیطه جنگ توانستیم این مسأله مهم را رعایت کنیم».
پرونده هیلیاس مستندی بازگو کننده است که تلاش یک انسان را برای حفظ هویت خود در فضایی بیگانه به تصویر می کشد. علی دنیایی هرچند با تاسیس انجمن پلیس های رنگین پوست در دل سیستم پلیس انگلستان مورد خشم و سپس در معرض توطئه قرار می گیرد، ولی با تکیه بر اراده خود از این آزمون سربلند بیرون می آید.
آخرین خبرها
یک دیدگاه بگذارید