کیوان محسنی

جشنواره «کل گراش» برای بسیاری ناشناخته است و این یک ضعف بزرگ برای جشنواره است. جشنواره‌ای که بعد از دوازده دوره برگزاری، یکی از قدیمی‌ترین جشنواره‌های فیلم کوتاه در جنوب ایران است.
این جشنواره اولین بار در سال ١٣٨١ توسط گروه گردآورندگان فرهنگ گراشی با هدف حفظ و ضبط میراث فرهنگی در سطح شهرستان برگزار شد و نام «کل»، بزرگترین آب انبار ایران، برای آن انتخاب شد.
جشنواره در کمتر از چند سال مهمان فیلمسازان سراسر استان فارس شد و در سه سال گذشته، فیلمسازان استان‌های بوشهر و هرمزگان نیز به جشنواره پیوسته‌اند. هر چند جشنواره هر سال به علت تولید تعداد کم آثار با موضوع میراث فرهنگی، از هدف اولیه خود دورتر می‌شود، اما برگزارکنندگان جشنواره امیدوارند با ملی شدن جشنواره، آثار بیشتری با این موضوع به جشنواره ارسال شود.
بخش آزاد جشنواره از ابتدا پر رنگ‌تر بود و بیشترین جوایزرا در دل خود داشته است. در این بخش آثار داستانی، مستند و تجربه‌گرای تازه و کمتردیده ‌شده به نمایش درآمده‌اند که تاکنون شانس نمایش در هیچ جشنواره داخلی را نداشته‌اند.
این یک ویژگی برجسته است که هر جشنواره‌ای سخت به دنبال آن است و جشنواره کل از ابتدا آن را داشته است. این ویژگی در این سال‌ها افراد سرشناسی را به عنوان داور، مهمان و حتی منتقد با هزینه بسیار کم به این جشنواره کشانده است. افرادی چون مهرداد اسکویی، فرشاد فداییان، مهدی نادری، امیرشهاب رضویان، مجید برزگر، آیدا پناهنده، مرجان ریاحی، سعید قطبی ‌زاده، مینو فرشچی، سیروس الوند، پیروز کلانتری، مهدی بوستانی شهر بابکی و ...
شاید به همین دلیل باشد که نگارنده این یادداشت، ملی شدن این جشنواره را در کنار دیگر محدودیت‌ها و امکانات شهر، ضروری نمی‌داند. چرا که با تبدیل شدن این جشنواره به یک جشنواره ملی، همان معضل جشنواره‌های دیگر داخلی یعنی فیلم‌های تکراری برای این جشنواره نیز پیش خواهد آمد و بسیاری از استعدادها و آثار متفاوت شانسی برای حضور در جشنواره نخواهند داشت. شاید اگر جشنواره این نکته‌ برجسته را به عنوان هدف تازه‌ خود تعریف کند، سهم بسزایی در معرفی این فیلمسازان خواهد داشت و خود را به یکی از معتبرترین جشنواره‌های فیلم کوتاه در جنوب ایران تبدیل کند. اضافه کردن بخش عکس به این جشنواره با توجه به پتانسیل شهر میزبان نیز می‌تواند با اهداف گذشته همراه شود و به جشنواره کمک کند.
برگزاری مداوم یک جشنواره مستقل فیلم کوتاه بسیار سخت و دشوار است. به گفته مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس که خود از برگزارکنندگان اصلی جشنواره است، «این جشنواره بزرگترین رویداد فرهنگی استان فارس است» اما کمک مالی ناچیز این اداره، هرساله برگزاری این جشنواره را با سختی‌های طاقت‌فرسا همراه می‌کند.
مشکلاتی که تا امروز دو بار به تعطیلی جشنواره کشیده شده است. عوامل اجرایی این جشنواره در این سال‌ها هیچگونه دستمزدی دریافت نکرده‌اند. از طرف دیگر، حمایت مسئولین شهرستان که از لازمه‌های برگزاری هر جشنواره‌ای است، کمتر از انتظار است.
به نظر می‌آید برگزارکنندگان جشنواره در همراه کردن دایم مسئولین شهر موفق نبوده‌اند. این جشنواره برای بقای خود بیش از پیش به این حمایت‌ها در کنار یک شورای سیاست ‌گذاری حرفه‌ای نیاز دارد؛ شورایی که بتواند نقاط ضعف و قوت جشنواره را بررسی کند و مسیری تازه، روشن و واقع‌بینانه برای آینده ترسیم کند.
با همه‌ این مشکلات، جشنواره کل با نمایش آثار برگزیده و برگزاری کارگاه‌های تخصصی، سهم بسزایی در معرفی فیلمسازان سه استان فارس، بوشهر و هرمزگان داشته است. امسال نیز سیزدهمین دوره این جشنواره با حضور هشت استان (استان‌های فارس، بوشهر، هرمزگان، کهکیلویه و بویر احمد، خوزستان، سیستان و بلوچستان، چهارمحال و بختیاری و کرمان) در آذرماه به مدت سه روز برگزار می‌‌شود.
اما بهتر است قبل از متوقف شدن جشنواره، اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس و مسئولین شهرستان قدر این جشنواره را بیشتر بدانند تا بیش از پیش بتوانند از این فرصت استفاده کنند. جشنواره‌ای که بسیاری از فیلمسازان جنوب آن را تنها شانس خود برای دیده شدن آثارشان می‌دانند.