مرجان ریاحی

جشنواره کن نقش مهمی در سینمای ایران بازی می‌کند. می‌توانیم نسل به نسل فیلمسازان جوانی را به یاد بیاوریم که به امید حضور در جشنواره کن فیلم ساخته و می‌سازند و هر کدام ما حداقل در اطرافمان چند فیلمسازی از فیلم کوتاه گرفته تا سینمای بلند می‌شناسیم که هر ساله هر آن چیزی که می‌سازند، نخست برای جشنواره کن ارسال می‌کنند.
تا آنجا که به یاد داریم، مدیران فرهنگی تمام دولت‌ها هم وقتی پای تصمیم‌گیری در مورد جشنواره کن به میان می‌آید؛ تصمیم‌های عجیبی می‌گیرند و هر ساله نزدیک برگزاری کن با خبرهای جدیدی روبرو می‌شویم. مثلا یک سال برخی از مدیران تصمیم می‌گیرند تمام مدیران زیر مجموعه خود را به کن ببرند. یک سال مدیران اصلی از رفتن به کن خودداری می‌کنند و مدیران میانی‌شان را می‌فرستند. یک سال معاونت سینمایی شخصا به کن می‌ر‌ود؛ البته به همراه همه مدیران زیر مجموعه‌اش.
خلاصه داستان سینمای ایران و جشنواره کن مانند سریال‌های ترکی چند سیزنی تمامی ندارد! تا اینکه در سال 93 خبرگزاری‌ها خبر می‌دهند که تعدادی از برگزیدگان جشنواره فجر، سینما حقیقت و فیلم کوتاه تهران به کن می‌روند!
اینجاست که یک سوال کوچک برای نگارنده بیش می‌آید. آیا شرکت در جشنواره کن مصداق اردوی تشویقی مدرسه است؟
آیا برگزیدگان جشنواره‌های معتبر داخلی با رفتن به کن قرار است مراتب عالی را طی کنند؟ بیائید یک بار بدون هراس از قضاوت شدن و متهم شدن به تنگ نظری و... طرح مسئله کنیم.
چرا هر سال نزدیک جشنواره کن باید اهالی سینمای ایران با یکسری تصمیمات جدید و عجیب روبرو شوند؟ فیلمساز برگزیده ایرانی که معمولا در جشنوراه کن به هیچ مهمانی و مراسم رسمی دعوت نخواهد شد و کلا تجربه‌اش از حضور در کن محدود می‌شود به نشستن زیر چتر سینمای ایران در بازار فیلم، دیدن چند فیلمی که به سختی بلیتش را به دست می‌آورد، تماشای استارهای جهانی از پشت میله‌های فرش قرمز و نهایتا شرکت در مهمانی نهار شهردار کن؛ آیا رفتن و یا نرفتنش به کن تاثیری در آینده حرفه‌ای‌اش دارد؟
آیا بهتر نیست این بودجه‌ای که صرف نشستن فیلمسازان برگزیده‌ زیر چتر سینمای ایران در بازار کن می‌شود؛ به بودجه‌ای حمایتی برای تولید آثار بعدی همین فیلمسازان تبدیل شود؟
چرا شان خودمان و فیلمسازمان را نگه نمی‌داریم؟ چرا با ذوق‌زدگی خودمان را تبدیل به سیاهی‌لشگر جشنواره کن می‌کنیم؟
شان دوستان فیلمساز برگزیده و مدیران فرهنگی محترم سینمای ایران خیلی بالاتر از آن است که حاشیه‌نشین جشنواره‌ها باشند.
حضور در جشنواره کن باید با دلیل و دعوت باشد. حضور نماینده‌ای از کشورمان به عنوان داور در جشنواره؛ یا حضور کارگردان و عوامل فیلمی که در یکی از بخش‌های رسمی کن پذیرفته شده؛ قطعا موثر و باعث افتخار ایران است.
همچنین حضور پخش‌کنندگان که برای عرضه محصولاتشان به بازار کن می‌روند و یا خبرنگاران و منتقدانی که حداقل به زبان انگلیسی تسلط دارند و دامنه تعاملشان صرفا به تولید خبر و گفت‌وگو با ایرانیان زیر چتر سینمای ایران محدود نمی‌شود؛ مسلما درست و به جاست.
اما این حجم رفتن بی‌دلیل و دعوت ایرانیان به جشنواره کن، قطعا شان سینمای کشورمان را زیر سوال می‌برد و باید کارشناسی شود.
و ای کاش در دولت تدبیر و امید، دولتی که چشم‌مان به تغییرات بنیادی در عرصه فرهنگ به آن دوخته شده؛ رفتن به جشنواره کن تبدیل به اردوی تشویقی مدرسه نمی‌شد.
فراموش نکنیم شان سینمای ایران، شان ملت بزرگ ایران است؛ مراقب شان ایران باشیم!