جلسه نقد و بررسی فیلم مستند زخم پیوار با حضور سهیل کریمی (کارگردان)، حسین سلطان محمدی (مجری و منتقد سینما) در سالن «سینما حقیقت» مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد.
به گزارش «پایگاه خبری فیلم کوتاه» سهیل کریمی در ابتدای این نشست گفت: منطقه پاراچنار در شمال‌غرب کشور پاکستان واقع شده است و نزدیک ترین نقطه به آن، کابل است. در کل افغانستان و پاکستان «پاراچنار» تنها جایی است که شیعیان آن حدود ۷۰۰ سال در آنجا ساکن بوده‌اند و قریب به ۶۰۰ هزار نفر هم جمعیت شیعه دارد که در حال حاضر، نزدیک به ۲۰ میلیون وهابی و سلفی این منطقه را محاصره کرده‌اند.
این مستندساز افزود: اولین موج کشتار شیعیان در این منطقه مربوط به سال ۱۳۴۰ می شود و از آن به بعد مردم آنجا مدام شهید می‌دهند. پس از انقلاب هم بدلیل حمایت‌هایی که مردم پاراچنار از دولت ایران داشتند، حکومت مرکزی با آنها خصومت پیدا کرد. مردم این نقطه شهید بسیار دادند اما با مقاومت و پایداری توانستند در منطقه باقی بمانند. در سال ۸۶ ارتباط این منطقه با دنیا به طور کامل قطع شد و من از همان زمان پیگیر رفتن به آنجا بودم تا اینکه با یکی از علمای پاراچنار که در قم بود آشنا شدم و حدود سه سال موقعیت سنجی کردیم و بالاخره با دریافت ویزا و به همراه سید حنیف خیرالامور به پاکستان رفتم.
وی تصریح کرد: سفر ما بسیار پرمخاطره بود و رفتن و برگشتن ما به معجزه شبیه بود. ما از قطر به پیشوا پرواز کردیم و سپس با دادن مبلغی به یک ژنرال پاکستانی و با هواپیمای شخصی او به پاراچنار رفتیم. تمام راه آیت الکرسی و دعا همراه و حافظ ما بود.
کریمی درباره بافت اجتماعی پاراچنار گفت: پاراچنار از یک بافت سنتی پررنگ برخوردار است، اما مردمان آن به نسبت سایر نقاط پاکستان روشنفکر هستند و حتی زنان اجازه تحصیل دارند. از نظر مظاهر تکنولوژِی هم باید گفت که برق اندکی دارند و حتی سیم کارت هایشان افغانی است و دولت پاکستان به آنها آنتن نمی‌دهد. ماشین‌ها اکثرا قاچاق از افغانستان هستند و منطقه از نظر تولید مایجتاج زندگی کاملا خودکفاست.
وی افزود: ما تنها ۱۵ روز در پاراچنار بودیم، چون طالبان ما را شناسایی کرد و باید بازمی‌گشتیم. بنابراین ۵ روز اول را به شناخت منطقه و مردم گذراندیم و سپس کاراکتر اصلی که همان شجاعت حسین بود را انتخاب کردیم و راش های زیادی گرفتیم. هرچند تصمیم داشتم در کنار این اثر، یک مستند گزارشی هم بسازم اما بدلیل کمبود وقت این امکان محقق نشد.
کریمی ادامه داد: تمام سعی‌ام در این مستند این بود که پاراچنار را به همه مردم دنیا بشناسانم. در واقع من این فیلم را برای یک گروه مخاطب خاص نساختم و باور و هدفم این بود که همه مردم دنیا از وضعیت پاراچنار مطلع شوند.
وی در پایان گفت: من تصمیم داشتم این فیلم یک مستند صرف باشد و حتی نمی‌خواستم تصاویر آرشیوی به کار ببرم، اما چون از خشونت‌هایی که علیه شیعیان می‌شد تصویر مستقیم نداشتم، لاجرم از آرشیو استفاده کردم.