فتح الله امیری کارگردان فیلم مستند در جستجوی پلنگ ایرانی گفت: ایدئولوژی و هدف ما پیرامون حفاظت از محیط زیست و فرهنگسازی در این زمینه بود.
به گزارش «پایگاه خبری فیلم کوتاه» به نقل از روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، نشست نقد و بررسی فیلم مستند در جستوجوی پلنگ ایرانی عصر دیروز (سه شنبه دوم خرداد ماه) با حضور محمد علی اینانلو (کارشناس)، فتح الله امیری (کارگردان اثر)، مازیار فکری ارشاد (مجری) و امیر قادری (منتقد) در سالن سینما حقیقت مرکز، برگزار شد.
در ابتدای این نشست فتح الله امیری گفت: ما برای تهیه این فیلم حدود 6 سال تحقیق، پژوهش و تصویربرداری داشتیم. من در کارهای قبلی ام بیشتر بر روی تکنیک متمرکز بودم اما در این اثر به این نتیجه رسیدم که تکنیک دست یافتنی است و هدفم را بر روی مسئله حفاظت از محیط زیست و فرهنگسازی در این زمینه بنا کردم. در این اثر جامعه هدف ما، روستانشینان بودند و من می‌خواستم در حفظ پلنگ ایرانی تاثیرگذار باشم.
او افزود: این فیلم حاصل یک کار گروهی به تمام معناست. ما در سال های اول به گروه، آموزش تصویربرداری دادیم و من هم از آنها زیست شناسی آموختم. آنچه باعث حفظ و دوام این گروه شد مادیات نبود، بلکه ایدئولوژی و هدف ما پیرامون حفاظت از محیط زیست بود.
وی ادامه داد: تا زمانی که درباره یک موضوع اطلاعاتی نداریم به راحتی از کنار آن عبور می کنیم اما وقتی درباره یک مسئله آگاه می شویم دیگر نمی توانیم به راحتی از کنارش بگذریم. من وقتی نسبت به مسئله محیط زیست و پلنگ ایرانی آگاه شدم باید به این سمت می رفتم در غیر این صورت عذاب وجدان می گرفتم. در حال حاضر من خودم را پیش از یک فیلمساز، یک محیط بان می دانم و احساس می کنم ثبت و ضبط وقایع حیات وحش رسالت من است.
او همچنین گفت: روایت این فیلم از پیش طراحی شده بود و چون ما از انتهای فیلم خبر داشتیم مدام توجه مخاطب را به سمت پلنگ ماده و توله هایش جلب می کردیم تا فیلم  جذاب تر شود. من در امر نویسندگی این اثر فردی را که هم به موضوع مسلط باشد و هم قلم خوبی داشته باشد را نیافتم. در این فیلم بیشتر از پلنگ به مسئله جستجوگران پلنگ پرداختم و فکرمی کنم برای ساخت فیلمی درباره پلنگ ایرانی شرایط هنوز مساعد نیست.
در ادامه این نشست محمد علی اینانلو گفت: من اینجا هستم تا از حقوق افرادی امثال فتح الله امیری دفاع کنم. ساخت فیلم حیات وحش در کشور ما بسیار دشوار است و ما نباید این فیلم را با نمونه های خارجی مقایسه کنیم. در سفری که به افریقا داشتم وقتی می خواستم از پلنگ تصویر بگیرم به من گفتند که دوست داری در چه شرایطی و در چه نوری از پلنگ تصویر برداری کنی. یعنی همه شرایط برای من فراهم بود اما در ایران اینگونه نیست. در کشورهای دیگر برای ساخت فیلم حیات وحش می توان دکوپاژ کرد و سیناپس نوشت اما در کشور ما این شرایط مهیا نیست. ما در ایران حداکثر می توانیم فقط موضوعمان را انتخاب کنیم و بعد از گرفتن راش تازه می توانیم برای فیلممان داستان تعریف کنیم.
او افزود: فتح الله امیری 6 سال از عمر و جوانی اش را برای این اثر گذاشته و تنها خمیر مایه او عشق بوده است و عشق تنها دلیل او است که از راحتی چشم پوشیده و کار سخت را انتخاب کند.
وی افزود: فکر می کنم در حفظ و ضبط این تصاویر، سازمان حفاظت از محیط زیست هم نقش مهمی دارد و آنها باید از ما حمایت کنند. در کشور ما با هفتاد میلیون جمعیت، تنها به اندازه انگشتان دست مستندساز حیات وحش وجود دارد . یکی از پارامترهای جهانی برای آبرومندی یک کشور مسئله شدت نگهداری و حفاظت آنها از محیط زیستشان است. بنابراین این دوستانی که در راه حفظ این محیط قدم بر می دارند حافظ آبروی کشور ما هستند.
در ادامه جلسه امیر قادری گفت: برای من جالب است که چطور یک گروه توانسته 6 سال در کنار هم به ساخت یک فیلم مشغول باشد و افق و چشم انداز مشخصی داشته باشد. به نظرم این مسئله بسیار حائز اهمیت است.
او ادامه داد: به نظر من ما در سینمای داستانی و مستند به شدت از ناحیه قصه گویی ضعف داریم. لازم است که در کنار هدفمان، مسئله سرگرم کنندگی برای مخاطب را هم مد نظر داشته باشیم. این فیلم از لحاظ نویسندگی و داستان گویی دچار اشکال است و با این تلاش گروهی، می شد فیلم بهتری ساخت.
وی افزود: از زمانی که مایکل مور برای فیلم بولینگ در کلمباین جایزه هیات نویسندگان سینمای امریکا را گرفت فیلم های مستند به سمت ساختار دراماتیک رفتند و امروزه مرز میان فیلم مستند و داستانی هر روز کمتر می شود. به نظرم این فیلم حرف خوبی داشت، جاه طلبانه و بلند پروازانه بود که اینها مهم است اما نیاز به ساختار دراماتیک داشت و به نظرم مستندهای ما باید به این ساختار جهانی نزدیک شوند.
قادری همچنین افزود: به نظرم اگر در کنار این فیلم یک فیلمنامه نویس قوی حضور داشت فیلم به اثر بهتری بدل می شد. به علاوه هرچند ممکن است سازمان ها از یک اثر حمایت نکنند اما در نهایت مسئولیت هر اثر به عهده سازندگانش است. مسلما جذب مخاطبان بیشتر به نفع خود فیلم هم هست و تا وقتی کارگردان های ما حس تاثیرگذاری بر مخاطب را در آثارشان پرورش ندهند وضعیت سینمای مستند بهبود نمی یابد.